Franciszek – Maciej Byrczek, rok II.

f203d630ce0c3265f9c9461092194e6b_XLFranciszek, syn kupca, urodził się w Asyżu w 1181 roku. Młodość spędził w dobrobycie, marząc o zostaniu rycerzem, ale po otrzymanym widzeniu zrezygnował ze wszystkiego, by pójść za Bogiem w ubóstwie. Głosił pokutę przywdziewając zgrzebny wór i żyjąc z jałmużny. Założył zakon braci mniejszych. W 1224 roku otrzymał stygmaty, będące potwierdzeniem jego głębokiej relacji z Bogiem.

Moja przygoda z tym świętym rozpoczęła się przed bierzmowaniem. Jak każdy kandydat do tego sakramentu musiałem wybrać sobie patrona. Wybór padł na św. Franciszka, choć wtedy moją główną motywacją było jego zamiłowanie do stworzenia Bożego, a zwłaszcza do zwierząt. Jako że sam bardzo lubiłem i nadal lubię zwierzęta, stąd decyzja o wybraniu tego patrona. Niestety po bierzmowaniu na kilka lat nasze drogi się rozeszły, trwało to aż do momentu mojego nawrócenia, kiedy podczas pobytu w Medjugorie sam święty mi o sobie przypomniał. Będąc w tym chorwackim sanktuarium zakupiłem sobie krzyżyk, który postanowiłem nosić. Jak się później okazało była to franciszkańska „tauka”. Od tego momentu starałem się stopniowo poznawać tego świętego, który jak się okazało towarzyszy mi do dziś. Św. Franciszek nie raz dawał mi o sobie znać m.in. poprzez częste, mogło by się wydawać „przypadkowe” spotkania z przedstawicielami zakonu kapucynów. Jedną z takich sytuacji był np. wyjazd ? już jako kleryk ? na rekolekcje oazowe do parafii, nad którą opiekę sprawowali właśnie franciszkanie.

Tym  co najbardziej pomaga mi zaprzyjaźnić się ze św. Franciszkiem jest jego duchowość. Fascynuje mnie w nim chęć bezkompromisowego wypełniania Ewangelii i jego całkowite oddanie się Chrystusowi w służbie na rzecz ubogich. W czasach nam współczesnych, kiedy tak duży nacisk kładzie się na materializm i chęć posiadania, Biedaczyna z Asyżu daje nam przykład, że oderwanie od rzeczy doczesnych jest możliwe i prowadzi do prawdziwej wolności i szczęścia.

Na zakończenie chciałbym podzielić się tekstem znanej modlitwy św. Franciszka. Modlitwa ta towarzyszy mi każdego poranka w kaplicy seminaryjnej:

O Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju, abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść; wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda; jedność tam, gdzie panuje zwątpienie; nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz; światło tam, gdzie panuje mrok; radość tam, gdzie panuje smutek. Spraw abyśmy mogli nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać; nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć; nie tyle szukać miłości, co kochać; albowiem dając, otrzymujemy; wybaczając, zyskujemy przebaczenie, a umierając, rodzimy się do wiecznego życia.

kl. Maciej Byrczek ? rok II