Każdy kleryk trakcie swojej seminaryjnej formacji ma w sobie wspomnienia, które zapadają głęboko w pamięć. Jednym z takich wydarzeń jest dzień przyjęcia stroju duchownego, na początku III roku. Choć nie są to święcenia jest to bardzo szczególna chwila. Kleryk, który do tej pory chodził w garniturze, pod krawatem nagle zmienia swój ?image?. Ubiera strój kapłański i od tej pory jest utożsamiany z tym stanem. Sutanna jest widocznym znakiem przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła. Kleryk w sutannie od tej chwili nie jest anonimowy, wtopiony w otoczenie jak do tej pory. Z chwilą nałożenia szaty kapłańskiej zmienia nie tylko siebie na, zewnątrz ale także wewnątrz. Przyobleka się w nowego człowieka. Daje widocznym znak, kim jest i kogo reprezentuje.

Przyjęcie stroju duchownego jest ogromnym zaszczytem, lecz także wielką odpowiedzialnością nie tylko za siebie, ale także za drugą osobę. Pięknie to ujął św. Jan XXIII w swoim Dzienniku Duchowym.
Pisze on:, ?Kto nosi suknię duchowną, musi bardzo dobrze dbać o własny postęp, o dobro i zbawienie bliźniego, gdyż to jest obowiązek wynikający z jego stanu?.
W dzisiejszym świecie sutanna jest bardzo często znakiem sprzeciwu, drwin i wyzwisk. Jest to dla nas młodych, pełnych zapału do działania trudne doświadczenie będące bardzo często bolesnym, ale uczącym pokory i testującym nasze powołanie. Lecz oddanie się całkowicie Jezusowi Najwyższemu Kapłanowi daje tę pociechę, która płynie z wiary kojąc nawet największy ból i smutek. Dlatego bardzo potrzebna jest modlitwa za powołanych, aby umacniali się w swoim powołaniu a także o nowe powołania by nie zabrakło głosicieli Ewangelii.
Panie Jezu! Dziękuję Ci za to, że powołałeś mnie do swojej świętej służby. Umocnij mnie w tej drodze abym był Twoim wiernym świadkiem na drogach życia i aby sutanna była dla mnie znakiem jeszcze ściślejszego zjednoczenia się z Tobą.

Tekst: kl. Marcin Czyżowicz

Zdjęcia: kl. Adam Rogal