Akolita – niosący światło.

           

Słowo akolita pochodzi z języka greckiego ?akólouthos? ? ?towarzyszący, idący za kimś?. Akolici stale towarzyszyli biskupowi przy czynnościach liturgicznych. Udzielanie posługi akolity zostało wprowadzone do liturgii wtedy, kiedy używano języka greckiego (I – III wiek) stąd nazwa posługi w języku greckim. Wzmiankę o akolitach pierwszy raz napotykamy w czasie pontyfikatu papieża Korneliusza w roku 251, gdzie jest mowa o czterdziestu dwóch akolitach Kościoła Rzymskiego. Wcześniej możemy także spotkać się z tą posługą lecz pod inną nazwą ?sequentes?, tak byli nazywani za czasów papieża Wiktora I (188-198).

                        Obecnie posługa akolitatu udzielana jest klerykom na roku IV, podczas Mszy świętej. Każdy z kandydatów podchodząc do biskupa otrzymuje od niego kielich mszalny z winem oraz patenę z chlebem. Obrzędowi towarzyszy modlitwa, która staje się jednocześnie pouczeniem ?Przyjmij naczynie z chlebem (lub: z winem) do sprawowania Eucharystii i tak postępuj, abyś mógł godnie służyć Kościołowi przy stole Pańskim?.

            Akolita jest powołany, aby wspierał diakona i posługiwał kapłanowi. Do niego należy troska o służbę ołtarza, pomaganie diakonowi i kapłanowi w sprawowaniu liturgii, zwłaszcza Mszy; ponadto należy do niego, jako do szafarza nadzwyczajnego, udzielanie Komunii św., ilekroć szafarze zwyczajni czyli diakon czy kapłan są nieobecni lub nie mogą tego uczynić z powodu choroby, podeszłego wieku lub innej funkcji duszpasterskiej, albo ilekroć liczba wiernych przystępujących do Eucharystii jest tak wielka, że odprawianie Mszy by się przeciągało. W tych samych nadzwyczajnych okolicznościach można mu zlecić wystawienie Najświętszego Sakramentu Eucharystii do publicznej adoracji wiernych, a następnie schowanie, jednak bez udzielenia ludowi błogosławieństwa. Może również ? o ile zachodzi potrzeba ? zajmować się przygotowaniem innych wiernych, którzy na mocy czasowego upoważnienia pomagają kapłanowi lub diakonowi w czynnościach liturgicznych, nosząc mszał, krzyż, świece itd. lub wykonując inne podobne funkcje.

            Akolita przeznaczony w szczególny sposób do służby ołtarza, powinien nauczyć się wszystkiego, co należy do kultu Bożego i starać się zrozumieć wewnętrzne i duchowe znaczenie tego, tak aby codziennie ofiarował się Bogu i był dla wszystkich przykładem powagi i szacunku w świątyni, jak również obejmował szczerą miłością mistyczne Ciało Chrystusa czyli Lud Boży.

            Posługę zarezerwowaną dla akolity podczas Eucharystii mogą wykonywać także świeccy. Przepisy liturgiczne dopuszczają, by w razie potrzeby, ich czynności wykonywali ministranci lub nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej.

 

Tekst: kl. Marcin Słodczyk

Zdjęcie: kl. Maciej Szwej