Kapłan. Kim On jest? Jakich trzeba użyć słów, żeby wyrazić całą głębię kryjącą się za tym słowem? Życie samego kapłana niech będzie dla nas odpowiedzią na to pytania. Życie samego kapłana niech stanie się życiem samego Boga.

Drogi Biskupie Grzegorzu, Biskupie Piotrze i nasi kapłan. Wielki Czwartek to szczególny dzień w kalendarzu każdego prezbitera. Wtedy myśli biegną do Wieczernika, do miejsca narodzin życia kapłańskiego. Tam właśnie zostaliście zrodzeni do wyjątkowej misji ? ?Idź i głoś?. Nieustanna pamięć o początku narodzin Boga w Waszym kapłaństwie jest nieustanną pamięcią o życiu tym kapłaństwem. Kapłaństwo, które ofiaruje Wam Bóg, Wy ofiarujecie nam, ponieważ każdy, kto kocha, jeszcze więcej daje. Za to jesteśmy wdzięczni, nie zwykłym słowem lecz nad to uwielbieniem Boga w kapłaństwie waszego życia. W tym dniu chcemy wypowiedzieć do Was trzy słowa, wyrażające sens kapłaństwa.

Kapłan miłuje. ?Tyle stajesz się z dnia na dzień piękniejszy, o ile wzrasta w tobie miłość. Bo miłość jest ozdobą duszy, jest jej pięknem?. Miłujcie ponad wszystko Boga, gdyż prawdziwa miłość nie wyczerpuje się nigdy, im więcej dajesz, tym więcej Ci jej zostaje. Miłość jest swoistego rodzaju codziennym egzaminem. Zdajecie go na piątkę.

Kapłan wierzy. Kto spotkał kapłana przepełnionego wiarą w Boga, ten spotkał człowieka przepełnionego obecnością Boga w sobie, a kto spotkał takiego człowieka jest szczęśliwy. Niech ta wiara będzie zaufaniem Bogu pomimo wszystko, pomimo tego, co się dzieje. Życiem waszym dawajcie nadzieję na życie, życiem pełnym wiary.

Kapłan ma nadzieję. Nadzieja ma skrzydła, przysiada w duszy i śpiewa pieśń bez słów, która nigdy nie ustaje, a jej najsłodsze dźwięki słychać podczas wichury. To prawdziwa nadzieja kapłana. Przepełnia ją Bóg, a Jego nadzieja we mnie jest jeszcze większa. Nadzieja kapłana ? moja nadzieja.

Drogi Biskupie Grzegorzu, Biskupie Piotrze, nasi kapłani i przełożeni Seminarium.
Sercem miłujcie, wiarę dawajcie a nikt Waszej nadziei Wam nie odbierze.
To dla was, dzisiaj i na każdy dzień.