Najczęściej gdy mówimy o jakimś świętym w kontekście naszego świadectwa, to chyba zawsze skupiamy się albo na jego słowach, które jakoś nas poruszyły i dotknęły, albo na wielkich dziełach dokonanych przez tego świętego.

Ja dziś chcę jednak podzielić się z Wami moim świadectwem, iż mój ulubiony święty najwięcej dla mnie zrobił wtedy, kiedy zrobić po ludzku prawie nic nie mógł. Chcę Wam opowiedzieć o moim świętym przyjacielu ? Janie Pawle II.

Chyba do końca życia w mojej głowie pozostanie obraz płaczącego Papieża Polaka, który wychodzi do okna papieskiego, aby spotkać się i przemówić do swego umiłowanego ludu, któremu całe swe życie poświęcił, i który tak mocno umiłował, i nie może nic do nich powiedzieć, a tylko (i aż) im pobłogosławił. Niczym Chrystus przychodzący na świat: bezbronny, jeszcze nie potrafiący mówić, a już przynoszący ludziom błogosławieństwo. To właśnie ten obraz, ilekroć do niego wracam, zawsze mnie porusza i podpowiada, jak on musiał nas kochać?

Kiedyś pięknie o naszym świętym Papieżu powiedział abp Krajewski, który wiele lat posługiwał u boku Ojca Świętego: „Papież zanim reprezentował Boga wśród ludzi, najpierw z Nim rozmawiał”. Dla mnie jako diakona jest to także taka „złota” podpowiedź, że powinienem go w tym naśladować. Zawsze, kiedy przygotowuję się do głoszenia kazania, czy też jakiejkolwiek innej posługi, abym najpierw spotkał się z Bogiem i z Nim porozmawiał, zanim będę Go reprezentował i zanim będę o Nim mówił.

Święty Jan Paweł II mówił także pięknie o przyjaźni, że przyjaciel to ten, dzięki komu staję się lepszy. Ja niewątpliwie wiele zawdzięczam temu naszemu Świętemu rodakowi, którego mimo iż nie znałem osobiście, mogę w myśl jego nauczania śmiało nazwać swoim przyjacielem ? bo to on pomaga mi stawać się lepszym.

Prośmy za wstawiennictwem naszego wielkiego rodaka św. Jana Pawła II, abyśmy w swym życiu spotykali ludzi, którzy będą naszymi przyjaciółmi i będą pomagali nam stawać się lepszymi. Amen.

dk. Łukasz Wawrzyniak