Święty Kasper del Bufalo to postać niezwykła. Znamy go przede wszystkim z jego ogromnego zapału misyjnego, niezwykłej gorliwości, oddania się do końca Bogu, by dla Niego pozyskać ludzi. Żył w okresie burzliwym, kiedy we Włoszech przechodziła fala ateizacji. Mimo tej rzeczywistości jaśniał odwagą i odpornością na trudności.

Czytaj dalej Święty Kasper Del Bufalo →

Żył w czasach św. Pawła, przez którego został nawrócony podczas drugiej podróży misyjnej ok. 50 r. Tylko w jego Ewangelii pojawiają się przypowieści o zaginionej owcy, zgubionej drachmie, synu marnotrawnym. Zapewne jako Ewangelista swoim wstawiennictwem rozbudza zamiłowanie do czytania Świętego Tekstu wśród wielu ludzi. Czytaj dalej Łukasz Ewangelista – Łukasz Muzyk, rok I. →

Św. Wincenty Pallotti to kapłan i założyciel Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. Żył w XIX wieku w Rzymie. Jego kapłańska misja przypada na trudne dla Kościoła czasy po rewolucji francuskiej. Wincenty swoje święcenia przyjmuje 16 maja 1818 r. na Lateranie, a ten wyjątkowy dzień tak opisuje w duchowym dzienniku: „Nieskończona dobroć naszego więcej niż najdroższego Boga raczyła w sposób godny podziwu wynieść mnie do najszczytniejszego kapłaństwa”. Jego dzieło życia to przede wszystkim szerzenie Ewangelii oraz niesienie pomocy materialnej potrzebującym. Pallotti pragnie zaangażować wszystkich ludzi w dzieło Stowarzyszenia. 22 stycznia 1850 r. św. Wincenty Pallotti odchodzi do domu Ojca. W chwili śmierci zapewnia towarzyszy słowami: „Wspólnota będzie się rozwijać, a Bóg będzie jej błogosławił. Przekonacie się. Mówię to wam nie dlatego, że ufam, ale dlatego, że jestem pewien”. Jego zapewnienie wypełniło się: Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego staje się światowym narzędziem ewangelizacji.

Czytaj dalej Wincenty Pallotti – Daniel Krzywański, rok I. →

Z tymi błogosławionymi po raz pierwszy zetknąłem się w 2008 r., gdy rozpocząłem naukę w Katolickim Liceum Ogólnokształcącym im. św. Franciszka w Legnicy. Z tym właśnie miejscem byli związani męczennicy z Pariacoto. Ojciec Zbigniew był wicerektorem ówczesnego Niższego Seminarium Duchownego, a ojciec Michał absolwentem tej szkoły. I właśnie tam, gdzie każdy z nich w jakimś stopniu pozostawili cząstkę siebie, dojrzewało moje powołanie do kapłaństwa. Choć zrezygnowałem z seminarium w Legnicy, to jednak po czasie zrozumiałem swój błąd i pragnąłem powrotu. Zacząłem wtedy modlitwę za ich wstawiennictwem, prosząc o ich rychłą beatyfikację. Dzięki ich orędownictwu mogę kroczyć drogą powołania, do którego wybrał mnie Jezus.

  Czytaj dalej Zbigniew Strzałkowski i Michał Tomaszek – Marcin Czyżowicz, rok V. →

Francesco Fogione to święty stygmatyk z Pietreciny, najczęściej znany jako Ojciec Pio. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to święty, którym byłem bombardowany z każdej strony przez osoby, które było blisko mnie, nie tylko w Seminarium. Postać Ojca Pio na drugim roku formacji odegrała w moim życiu dużą rolę. Kulminacją tego wszystkiego było spotkanie ze świętym. Jakby się mogło wydawać zwykła niedziela powołań, lecz już po pierwszej Mszy św. wiedziałem, że tak nie będzie. Ksiądz proboszcz na ogłoszeniach wspomniał, że w tym tygodniu będzie nabożeństwo do tegoż świętego z ucałowaniem relikwii. Po zakończonej Mszy św. od razu spytałem kapłana, czy ja również mogę ucałować relikwie. Od tego dnia codziennie modlę się za wstawiennictwem Ojca Pio.

Czytaj dalej Ojciec Pio – Adam Rogal, rok IV. →

„Świętość”, „święty” ? dla mnie te wyrazy były jakoś dziwne obce. Obce nie dlatego, że nie wierzyłem wcześniej w Boga, tylko po prostu dlatego, że niestety wydawał mi się On nieszczególnie bliski dla zwykłego człowieka wierzącego. Tylko był pewien problem: nie byłem do końca takim zwykłym człowiekiem, bo niedługo po pierwszej Komunii świętej zostałem członkiem Liturgicznej Służby Ołtarza przy mojej parafii, potem nawet byłem członkiem Ruchu Światło ? Życie, a następnie działałem aktywnie w przygotowaniach do Światowych Dni Młodzieży w naszym kraju.

Czytaj dalej Szarbel – Przemysław Kosobudzki, rok II. →